Sinds mijn studietijd in Groningen bij professor Wijnberg, ben ik verliefd geworden op moleculen. Waarom verliefd? Er is een rationele en een emotionele kant. De rationele kant is dat chemici door de decennia en eeuwen heen, allemaal nieuwe moleculen hebben gemaakt waardoor we met zoveel mensen op aarde kunnen leven. Nieuwe geneesmiddelen, nieuwe materialen, nieuwe katalysoren, gezond voedsel: allemaal het gevolg van de chemische wetenschap. Wat is nou de emotionele kant daarvan? Nou, moleculen kun je niet zien, maar ze zweven door mijn hersenen heen. Ik vind ze zo mooi: daar ben ik verliefd op. Ik ben met name geïnteresseerd in de dynamica van moleculen. In een vaste stof zitten ze vast, maar in een cel zijn ze voortdurend in beweging. Ik wil eigenlijk de beweging begrijpen van een heel ensemble van moleculen. Ik wil controleren dat ze een tijdje heel vast zitten, dan weer een tijdje heel dynamisch zijn. Zodat je een materiaal kunt krijgen dat het heel sterk is, maar als je het wil verwijderen, is het heel dynamisch. Het geeft nieuwe mogelijkheden om die dynamica te gebruiken, maar het heeft ook een wetenschappelijke invalshoek. Zijn we niet enorm geïnteresseerd hoe leven op aarde is ontstaan? Want leven is niets anders dan een enorme zee van miljoenen verschillende moleculen die allemaal in een dynamisch proces met elkaar integreren. Dat is ook wat je wil met synthetische systemen. Dat noemen we supramoleculaire op levens gelijkende materialen. Dat is wat de toekomst ons geeft. Dat is waar ik graag aan wil bijdragen.